แคนาดา

เมื่อวานไปส่งครูฝนกะครูนกที่สนามบินสุวรรณภูมิ เพราะทางโรงเรียนส่งให้ไป
แคนาดาเป็นเวลา 5 เดือน โดยมีกู แก๊ป กันตวีร์ เอ และแจ่มไปส่งด้วย
นั่งรถตู้ที่ครูฝนจัดการติดต่อไป กะขึ้นรถตู้จะเฮฮาซะหน่อย
กินขนมกินน้ำได้แปปนึง แม่งหลับทั้งรถซะงั้น (ยกเว้นคนขับนะ)

ไปถึงสุวรรณภูมิแล้วรู้สึกไม่เห็นมีอะไรเลย เล็กกว่าสนามบินที่ฮ่องกงแยะ
แล้วร้านอาหารก็อยู่ข้างในสำหรับคนขึ้นเครื่องบินจริงๆเยอะเกินไป
ข้างนอกสำหรับพวกที่มาส่งแม่งมีนิดเดียวเอง เลยไม่ได้กินอะไรเลย
เดินเที่ยวอย่างเดียว เดินขึ้นไปบน Sky Lounge สำหรับดูเครื่องบินขึ้น
แม่งก็ร้อนเหลือเกิน เพดานมันไม่มีแอร์ แล้วอยู่ชั้นบนสุดมันก็เลยร้อน
เลยรีบทัวร์ลงชั้นใต้ดินด่วน เผื่อมีอะไรให้ทำ แต่มันก็ไม่มีอะไรให้ทำ
แถมคนก็เยอะ ไม่มีอารมณ์จะถ่ายรูปซักนิดเดียว

3 โมงกว่าๆ ครูฝนกะครูนกก็ต้องลาขึ้นเครื่องแล้ว เพราะเครื่องออก 5 โมง
ครูฝนก็ร้องไห้ใหญ่เลย แก๊ปกะเอก็เลยปลอบๆ ส่วนกูน่ะเหรอ ก็ยืนเฉยๆน่ะสิ
เพราะไม่อยากทำอะไร ไม่อยากปลอบ ไม่อยากมองหน้าคนร้องไห้
เดี๋ยวกูจะขโมยซีนไม่รู้ตัว เลยยืนอยู่ข้างๆเค้านั่นแหล่ะ ดูพวกมันปลอบกันไป
แล้วก็เดินไปส่งเค้าที่ทางเข้า และก็ถึงเวลาที่จะต้องจากกัน 5 เดือนแล้วสินะ
ฮือๆ...ฮือ

กลับมาบนรถตู้ ก็บอกแก๊ปว่าน้ำตากูปริ่มๆเลยนะนั่น ตอนครูฝนร้องไห้
แก๊ปบอกมันร้องไปแล้ว กูก็นั่งนึกอยู่ว่ามันร้องตอนไหน ทำไมกูไม่เห็นวะ
อย่ามาซุยกูนะ ก็เลยนั่งคุยไปเรื่อยๆกัน 2 คน ฝอยกันไปฝอยกันมาถึงเรื่องครูฝน
ว่าแบบไม่มีใครให้ยิงแล้วโทรกลับ ไม่มีใครให้ยั่วโมโห ไม่มีใครที่เหลดเป็นประจำ
ไม่มีใครให้ไปปิ่นเกล้าตอนสองสามทุ่มด้วย ฯลฯ ส่วนพวกที่เหลือก็หลับเหมือนเดิม
ยังกะไปทัศนศึกษาเด๊ะๆเลย ขาไปกินขนม ขากลับหลับ

บอกให้คนขับรถตู้ไปส่งที่บางลำภูเพราะจะไปกินฮะจิบังก่อนกลับบ้าน
แล้วถ้าไม่ดึกมากก็จะได้ลอยกระทงแถวๆถนนพระอาทิตย์ด้วย
แต่ก็ไม่ได้ลอยเพราะกันตวีร์มันไม่อยากเดินเบียดๆผู้คนเข้าไป กูก็ด้วยแหล่ะ
สงกรานต์ ลอยกระทง ปีใหม่ งานอะไรที่คนเยอะๆ ขอนอนอยู่บ้านแล้วกัน

ปลหนึ่ง. ตอนนี้เหลือแต่ลูกสมุน เจ้าแม่ไม่อยู่แล้ว 31 มีนาคมเจ้าแม่ถึงจะกลับมา
ปลสอง. เด็กมาส่ง ม.เสวตรเยอะจริงๆ สงสัยนึกว่ามาส่งพี่เจมส์ไปเล่นคอนเสิร์ต