ที่ฉันรู้

อยากจะบอกว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยไปดูคอนเสิร์ตสักคอนเสิร์ตเลย
แต่วันนี้ได้ข่าวว่าจุดมุ่งหมายตอนแรกเนี่ยไม่ได้จะไปดูคอนเสิร์ต
คือจะไปเดินเล่นที่เซ็นทรัล ปิ่นเกล้าหาซื้อซีดีเพลงเก่าที่ชอบๆสมัยก่อน
แต่ก็นะ มันไม่ค่อยมีเลย สุดท้ายก็ไม่ได้ของกลับบ้าน

โทรหาแก๊ป ถามว่าเย็นนี้เรียนพิเศษรึเปล่า มันบอกว่าเรียนไงเรียนกะครูฝน
กูก็นะไปด้วยเด่ะ โคตรของโคตรเบื่อเลย ไปๆมาๆ แทนที่จะได้ไปนั่งดูมันเรียน
แจ่มดันมาถามว่าจะไปดูคอนเสิร์ตบอย โกสิยพงษ์มั้ย ที่ม.มหิดล
กูก็เอาไงดี เอาไงดี ไปก็ไปไม่มีไรทำ นั่งรถเมล์ 515 อย่างเบียดเหอะ
แต่ยังดีที่เป็นรถแอร์ ไม่แอร์นี่ไม่ไป

เข้างานเหลดไป 30 นาที นั่งบ่นกะแจ่มว่าพวกที่ร้องแม่งใครวะ ไม่คุ้นหน้าเลย
แล้วไหนวะบอย กูหาไม่เจอ ตอนแรกก็นึกว่าพวกที่ร้องเป็น MUIC แต่ที่ไหนได้
พวกที่ร้องๆกันอ่ะ เป็นนักร้องที่ร้องในอัลบั้ม RHYTHM & BOYd E1EVEN1H
พึ่งจะรู้ก็ตอนที่คนชื่อแชมป์ที่ร้องเพลง ที่ฉันรู้ อ่ะ (เพลงที่ทรูมูฟใช้เวลาพักสายน่ะ)
คือนั่งลงปุ๊ป เพลงร้องรวมจบ คนนี้ออกมาพอดี กูก็สงสัยทำไมแม่งกรี๊ดกันจังวะ
หนวกหูกูมากเลย พอเพลงจบ มันก็กังวาลอยู่ในหัวกูตลอดงาน
ในใจก็นะ เฮ้ยตอนอังกอร์ขอให้ร้องอีกทีเหอะวะ กูอยากฟังอีก ชอบมากๆ

"...อยากจะขอสักอย่าง อยากจะขอร้องสักอย่าง
อยากจะขอให้เหลือหนทาง ให้ฉันยังเดินได้อยู่
โปรดอย่าถามกันเลย อย่าเพิ่งถามฉันเลย เรื่องราวของเราทั้งคู่

ไม่อาจจะพูดจะบอก ไม่มีเหตุผลจะตอบ
ฉันเองก็ไม่เคยคาดคิด ไม่เคยรู้
เขาไม่รักฉันแล้ว คือที่ฉันรู้..."

คอนเสิร์ตประมาณ 2 ชั่วโมงเอง เร็วมากมายแต่ก็ไม่เป็นไรไม่บ่นเพราะเป็นบัตรฟรี
แจ่มมันก็อยากถ่ายรูปกะคนที่ร้องหลายๆคน แต่กูเฉยๆนะ ถ่ายกะพี่แชมป์คนเดียว
ชอบสุดๆ เสียงมีพาวเว่อร์อย่างแรง ชอบอ้ะ แอบปลื้ม..

ปล. ชิชะ ไม่อยากจะคุย บัตรวีไอพีนั่งหน้าสุดเลยนะเว้ย ไม่อยากจะคุยๆ