หน้าเด็ก

ตื่นแต่เช้าเลยวันนี้ รู้สึกว่านอนอิ่มอย่างแรง เมื่อคืนนอนท่าไหนตื่นมาก็ท่านั้น
นอนหลับสนิทจริงๆอ่ะ อย่างเหนื่อยเมื่อวาน โทรหาไอ้พลอตว่ามันทำไร
มันไปเรียนที่สยาม มันก็ชวนว่าไปไหม กูว่างพอดีเลยออกไปหามันที่สยาม
ตอนเที่ยง มันเรียนเสร็จแล้วพอดี ก็เดินเล่นๆ กินข้าวๆ ซื้อของๆ สัพเพเหระต่างๆนาๆ

ตอนกินข้าวก็ไม่รู้จะไปกินไรดี เลยเลือกไปกินฮะจิบังแทน ไอ้พลอตมันก็กินมาแล้ว
แต่แม่งกระเพาะควาย แดกต่อได้อีก ก็เลยนั่งกินนั่งคุยไปเรื่อยๆ
จนกว่าจะเบื่อแล้วค่อยออกไปเดินเล่นต่อ ตอนเดินเล่นเจอคนรู้จักเต็มเลย
ทั้งไอ้ยิ้ม ไอ้กา อุ๋มอิ๋มเพื่อนมหา'ลัย ฯลฯ ตอนเจอไอ้ยิ้มมันมาทักกูก่อน
ต่างคนต่างตกใจ แม่งเฮ้ยกูเฮ้ยไอ้พลอตก็เฮ้ย แล้วก็เดินจากกันไปอย่างเงียบๆ
เพราะคนข้างหลังเดินตามมาเป็นล้าน ขืนหยุดคุยมีหวังโดนด่าทั้งโคตรกันเลยทีเดียว
แล้วก็เจอไอ้กาที่มาบุญครอง มันมากะรุ่นน้องมาทำสติ๊กเกอร์ห่าไรไม่รู้
มันมาเจอกูก่อน มาผลักกูซะงั้น กูก็ตกใจนึกว่าใครมาหาเรื่อง
ใจกูตกลงมาตาตุ่มหมดเลย

เดินไปเรื่อยๆจนไม่มีอะไรไรทำ มันชวนไปเล่น DotA แต่กูเล่นไม่เป็น
เลยไปนั่งเล่น Audition แทน กะเต้นตามสเต็ปเต็มที่ แต่แม่งไม่ได้เล่นซะที
ล่อให้กูโหลด Patch ซะ 20 อัน หมดความอดทน เลยเดินไปจ่ายตังค์
เสีย 10 บาทซะงั้น กูยังไม่ได้เล่นสักแอะ แต่ไอ้พลอตแม่งเล่น DotA
แม่งเล่นไปด่าคอมฯไป กูล่ะงง แม่งคุยกะคอมฯได้ด้วย เก่งจังเลย

หลังจากนั้นก็ไปวินนิ่งต่อ มันบอกมันจะเลี้ยงกู เล่นไป 3 ตา
กูแพ้กระจุยกระจายเลย แม่งไม่อ่อนให้กูเล้ย กูเลือกปืน มันเล่นบาร์ซ่า
กูเลือกเชลซี มันเล่นปืน กูเลือกบราซิล มันเลือกฝรั่งเศส แล้วกูจะชนะมั๊ย
พอตาที่ 4 นี่ช่วยกันเล่นอยู่ทีมเดียวกัน ใช้บราซิล เลือกคู่แข่งเป็นเอฟเวอร์ตัน
ชิปหาย เล่นไม่เข้าขา แพ้ไป 2-1 ซะงั้น แต่สุดท้ายท้ายสุดตอนจ่ายเงิน
ทั้งหมด 35 บาท แต่ไม่มีเหรียญ 5 บาท เลยต้องใช้มาตรการสายตาวิงวอน
อ้อนวอนพี่เจ้าของร้านให้ลดเหลือ 30 บาท แต่กูก็ต้องช่วยมันจ่ายอีก 10 บาท
สรุปแล้วมันไม่ได้เรียกว่าเลี้ยงนะเนี่ย

แล้วก็เดินไปจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เพราะว่าไอ้พลอตจะต้องไปหาไอ้น็อต
มันจะได้กลับบ้านพร้อมกัน กูเลยไปส่งด้วย แล้วก็โมเมติ๊ต่างโกหกไอ้น็อตว่า
กูนั่งรอรถเมล์อยู่ตรงข้ามมาบุญครอง แล้วไอ้พลอตเดินมาพอดี
เลยถามว่าไปไหน มันบอกจะไปหามึงที่จุฬาฯ กูเลยตามไปด้วย
เพราะอยากไปเจอมึง โอเคสำเร็จมันเชื่อด้วย แต่อย่าเข้ามาอ่านนะ
ชิปหายทั้ง 2 คนแน่

ตอนเดินในจุฬาฯ รู้สึกดีมากๆ มหา'ลัยในเมือง ต้นไม้ร่มรื่น ตึกก็อยู่ไม่ไกลกันมาก
ซึ่งแม่งแตกต่างจากธรรมศาสตร์อย่างชัดเจน ร้อนบัดซบ ตึกห่างหลายร้อยเมตร
ชนบทเลี้ยงควาย กูจะบ้าตาย ได้มาเดินในจุฬาฯ แล้วเกิดความรู้สึก
อยากซิ่วใจจะขาด แต่คงทำไม่ได้ คือจะปีสามอยู่แล้ว ขืนซิ่วเสียเวลาตายห่า
เดี๋ยวเวลาเป็นสจ็วตของกูจะน้อยลง เพราะกูอยากทำงานเก็บเงิน
จะได้รวยซักที โห่ฮิ้ว...

เดี๋ยวยังไม่จบ ตอนเดินเข้าไปหาไอ้น็อตในจุฬาฯ เซอร์ไพรส์มากๆเลยคือ
ได้เจอพี่วิทย์ สุดหล่อแห่งเซนต์คาเบรียลรุ่น 82 กำลังนั่งอ่านหนังสือ
อยู่ที่โต๊ะเซนต์คาเบรียลกับเพื่อนๆ 3-4 คน ไอ้น็อตก็อยู่ในนั้นด้วย
ซึ่งกล่าวถึงพี่วิทย์ไม่มีใครไม่รู้จัก เพราะหน้าเฮียแกเล่นถอดพี่บิ๊ก ดีทูบีมาเด๊ะๆ
เพียงแต่คิ้วไม่หนาเท่านั้นเอง กูจำพี่เข้าได้ แต่พี่เค้าไม่รู้จักกูหรอก (มั้ง)
กูเลยสวัสดีงามๆพี่เค้าไปทีนึง เค้าเกิดอาการงง คงคิดในใจว่านี่กูไม่รู้จักมึงนะ
กูเลยแนะนำตัวก่อนเลย สายชมพูเหมือนพี่วิทย์ครับ ผมจำพี่ได้อย่างแม่นยำ
แล้วพี่วิทย์ก็ถามกลับอยู่ม.ไรแล้วล่ะ กูก็บอกไปอยู่ปี 2 พี่เค้าตอบกลับว่า
อ้าวนึกว่าเรียนอยู่ม.ปลาย หน้าเด็กนะเนี่ย หน้าเด็ก หน้าเด็ก หน้าเด็ก
เป็นปลื้มอย่างแรง..

ปลหนึ่ง. คืนนี้ได้นอนเปิดหน้าต่างแล้ว และคิดว่าคงได้เปิดทั้งอาทิตย์แน่ๆ
ปลสอง. จะสอบสัปดาห์หน้า แต่ยังไม่มีความรู้เข้าหัวเลยสักนิดเดียว